Telkens als schoonzus op bezoek komt hebben we het vaste ritueel dat nog voor de eerste bak koffie is gezet we alle breiprojecten uit tassen en kasten trekken om aan elkaar te laten zien. Dan volgen er een heleboel “oooooh” en “aaaah” en tijdens de koffie komen de nieuwe breitijdschriften tevoorschijn en in no time ligt mijn hele huis barstensvol breitoestanden.

Afgelopen zondag ging het ietsje anders. Nog voor schoonzus zelfs maar binnen was, terwijl ik mijn nichtje en neefje stond te knuffelen en zij nog maar uit de auto stapte riep ze al: “Ik heb patroonhulp nodig!” Dus deze keer stond tijdens het zetten van de koffie met een iPad in mijn handen een patroon te ontcijferen.

Het patroon was On The Beach. Deze trui brei je van boven naar beneden in één stuk. Dat was voor schoonzus de eerste keer dus ze wist niet helemaal zeker hoe het gedeelte moest waar je gaten voor de mouwen moet maken. Ik had dat al een paar keer eerder gedaan dus gelukkig kon ik haar een beetje op weg helpen. Vervolgens heeft ze de rest van de dag in de tuin in de volle zon zitten verbranden en zitten breien aan On The Beach. Het strand is maar een paar meter van mijn tuin vandaan dus toepasselijk was het wel!

Het andere breiwerk dat ze had meegenomen was Hugs and Kisses. Eén van de vele, vele omslagdoeken die ze graag maakt. Ik ben meer van de truien en vesten maar zij heeft eigenlijk altijd een omslagdoek op de pennen staan. Zij is duidelijk veel beter dan ik in ingewikkelde priegelbreiwerkjes.

Ik brei vrij vaak amerikaanse patronen maar ik moet ook wel eerlijk zeggen dat ik ze vaak wat minder goed te volgen vind dan europese patronen. Amerikanen zijn dol op rondbreien en daar is zeker wat voor te zeggen maar toch vind ik 4 lossen panden breien en dan in elkaar zetten vaak wat overzichtelijker. Ook al heb ik nog zo’n hekel aan naden dichtnaaien.

Ook hebben amerikaanse patronen meestal geen telpatronen en wordt elk partoon en motiefje helemaal uitgeschreven, in afkortingen. Dat kan al snel erg rommelig worden. Om het voor mezelf makkelijker te maken schrijf ik meestal zo’n patroon helemaal uit voor mezelf. Na 20+ jaar breien en patronen uitschrijven kan ik een compleet patroon in een paar korte zinnen op papier samenvatten. Als iemand anders iets zou moeten breien volgens zo’n papiertje zouden ze geen idee hebben wat ze moesten doen maar zelf kan ik het prima volgen.

Dat uitschrijven van amerikaanse patronen kwam me pas geleden goed van pas want na het uitruimen van mijn breigarenkast kwam ik een oud (en enigzins vergeten) project tegen. Zora, gemaakt met Cool Wool van Lana Grossa. Vorig jaar zo enthousiast aan begonnen en toen moest het wijken omdat ik zo nodig een paar snelle tussendoortjes wilde breien. Die helemaal niet snel bleken te zijn en maanden duurden.

Dankzij mijn aantekeningen kon ik het zonder veel moeite na bijna een jaar weer oppakken en vrolijk verderbreien. Ik wist precies waar ik was en wat ik nu moest doen.

Vorig jaar had ik de mouwen al afgemaakt en nu was ik bezig aan één van de twee voorpanden. Beide voorpanden zijn nu ook af en het rugpand staat nu op de pennen. Ik brei vaak eerst de delen van een project waar het meeste telwerk en meerderingen/minderingen aan te pas komen zodat ik het makkelijke gedeelte als laatste kan doen. Tegen de tijd dat je daar aan gaat beginnen ben je al een poos met hetzelfde project bezig en begin je al uit te kijken naar een flitsend nieuw breiwerk en dus wil je dat het eind van je huidige project een beetje opschiet. Hoewel een rugpand qua steken en oppervlakte het grootste pand is van een vest gaat het toch het snelst omdat je lekker achter elkaar zonder veel na te denken je motiefjes kunt breien.

Vandaag is het weer donker en druilerig. Een perfecte dag om Netflix aan te zetten en heerlijk verder te breien aan Zora.