De eerste hittegolf van het jaar en ik heb de schoonmaakkriebels. Terwijl het er eigenlijk veel te warm voor is ben ik het hele huis aan het soppen en het boenen. Eén van de klusjes die er dan ook bijhoort is het uitmesten van mijn wolletjesvoorraad. En dan kom je opeens dat project tegen dat al een jaar of wat bijna af is. Waar je met zoveel enthousiasme aan bent begonnen en nu compleet vergeten in een kast ligt te verstoffen…

Mijn vergeten project is een blauw vest in een nogal eigenwijs modelletje. Gebreid op dunne naalden met sokkenwol in ribbelsteek. Dan snap je waarschijnlijk gelijk waarom dit project een 10 jarenplan is geworden. Nouja, niet perse 10 jaar maar al met al ben ik er toch een goede 3-4 jaar mee bezig geweest. Het eerste stuk ging hartstikke hard. Ik had in no-time een van de voorpanden af. Bij het tweede voorpand werd ik al minder enthousiast en liet ik me  maar wat graag afleiden door nieuwe en minder saaie projecten. Dan lag het vest weer een maand of wat eenzaampjes in mijn breimand.

Af en toe kwam ik het tegen en bedacht ik me dat het eindresultaat toch wel erg leuk zou worden en dan breide ik weer een stukje, me voornemend het nu toch echt af te maken. Wat ik natuurlijk niet deed want ribbelsteek is echt heel saai in grote hoeveelheden. Zo heb ik ongeveer 2 jaar aan zitten klungelen met dit breiwerk en uiteindelijk bereikte ik het punt dat ik het in elkaar kon zetten en de bies kon breien. Het is ondertussen geen geheim meer dat steken opnemen niet mijn ding is dus toen ik ontdekte dat ik geen rondbreinaald in de goede maat had was dat wat mij betreft een goede smoes om het vest weer een week of wat te negeren.

In december 2012 zou het dan echt gaan gebeuren. De goede rondbreinaald was in huis en ik kon eindelijk steken opnemen… 340 steken. Slik. Ik ben tot ongeveer 100 opgenomen steken gekomen, toen was ik het spuugzat en heb ik het opgegeven. Het vest werd weer verstopt en ik had me eigenlijk al neergelegd bij het feit dat ik het nooit af zou maken. Toch kon ik me er niet toezetten het weg te gooien.

Van de week kwam ik mijn genegeerde vestje bij het puinruimen weer tegen en ik voelde me best wel een tuthola dat ik iets waar ik zoveel werk aan heb gehad niet gewoon eventjes afmaak. Zeker nu ik een methode heb gevonden waardoor steken opnemen een stuk minder frustrerend is. En kijk nu eens:

Het boordje is al voor de helft af. Zou het dan toch nog afkomen? Binnen 10 jaar bedoel ik 🙂

Een ander project dat ik tegenkwam is mijn gehaakte Granny Stripesdeken. Die is voor ongeveer driekwart af maar ligt ook alweer een tijdje in de kast. Niet omdat ik er niet graag aan werk maar omdat het de laatste tijd te warm is. Het is ondertussen toch al een flinke deken aan het worden en die berg dikke en warme wol ligt tijdens het haken op schoot (samen met de hond) en ik mag dan een koukleum zijn maar dat is zelfs mij iets te warm.

Voorlopig haak ik dus maar even niet. Geeft niet, kan ik des te meer tijd besteden aan mijn ecru ajourvest die ik aan het breien ben met Together van Lana Grossa. De mouwen zijn af en het rugpand is bijna af.

Jee, ik sta er zelf van te kijken hoe snel het breien hiervan gaat en ik vind het nog steeds leuk om aan te werken.

Schoonzus komt een weekje logeren om manlief te helpen met het opknappen van de tuin maar de rest van de tijd vullen we met breien en het nodige aan witte wijn wegwerken. Yay, zomer!